Koniec nowoczesnej epoki i nadejście nowych czasów – czasów, w których miałyby obowiązywać inne paradygmaty – obwieszczano już wielokrotnie. Mimo to, świat jaki znamy, wciąż w istotnej mierze określają zjawiska, procesy, idee i wyobrażenia, które pojawiły się w nowoczesności. Kultura, modele naukowej wiedzy, rzeczywistość społeczna, formy polityczności, mechanizmy ekonomiczne, nasze wyobrażenia o sobie samych, wreszcie nasze pragnienia i lęki – temu wszystkiemu kształt nadała nowoczesność.

Teresa Tyszkiewicz, choć jawi się w polskiej sztuce końca XX wieku jako osobowość wyrazista i szczególna, jej dorobek nie doczekał się jak dotąd kompleksowego opracowania. Wystawa „Teresa Tyszkiewicz: dzień po dniu” nie jest klasyczną monografią ani retrospektywą, rezygnuje bowiem z chronologii na rzecz stworzenia instalacji, w ramach której prace z różnych okresów tej ponad 40-letniej kariery artystycznej rezonują ze sobą, ujawniając – pomimo formalnej różnorodności – wewnętrzną strukturę dzieła artystki.