Andrzej Łobodziński. Prace z lat 1956-1972

Początki drogi twórczej Andrzeja Łobodzińskiego wiążą się z nurtem taszyzmu, który dla wielu  przedstawicieli polskiej awangardy w tamtym momencie historycznym II poł. lat 50. uosabiał uwolnienie materii malarskiej z konwencji figuratywnych bądź formalnych i skupienie uwagi na procesualności malarskiej kreacji. Taszyzm, w tym jedna z jego odmian – sztuka informel – ukształtował się w Europie tuż po II wojnie światowej jako kierunek przeciwstawiający się racjonalizmowi abstrakcji geometrycznej i poszukający źródeł twórczości w intuicji i siłach nieświadomości. Intelektualną konstrukcję kompozycji dzieła zastąpić miał spontanicznie rozwijający się proces twórczy, w którym kluczową rolę odgrywały materialne własności wykorzystywanych przez artystów tworzyw i pigmentów. Wczesne obrazy Andrzeja Łobodzińskiego, jak pisze kurator wystawy Paweł Polit: „[…]są zapisami spontanicznej interakcji z właściwościami farb rozprowadzanych na płaszczyźnie podobrazia. […] Efekt płynności kształtów i swoistej «szybkości» kresek wiąże się tu ze stosowanym przez artystę zabiegiem wylewania lakieru nitro na powierzchnie uprzednio nałożonych i zaschniętych warstw.”

Ewolucja malarstwa Łobodzińskiego z okresu taszystowskiego prowadziła w kierunku wygaszania zróżnicowań kolorystycznych na rzecz kontrastów fakturalnych, co z kolei wiodło do sformułowania nowej, odrzucającej zdecydowane podziały płaszczyzny koncepcji obrazu. Owocem przekształcenia formuły kompozycyjnej i ideowej dzieła malarskiego był cykl obrazów „kreskowych” z lat 1958–1962. Ich struktura miała charakter otwarty, oparty na pełnej napięcia równowadze układów linii, swobodnie wpisanych w pola barwne. Syntetyczne układy „kreskowych” kompozycji tworzył Artysta za pomocą szczególnej procedury, najpierw używając intuicyjnie rozmieszczanych na powierzchni podobrazia szablonów do uzyskiwania odcinków linii, a następnie nanosząc na nie warstwę olejnej malatury. Sam Łobodziński pisząc później o krystalizowaniu się swojego dojrzałego stylu wskazał na kluczową rolę swoistego malarskiego rytuału, który prowadził do „zderzenia czynnika regularnego z przypadkowym, bezwładnego z aktywnym, idealnego z materialnym.” Porzucając na dobre poetykę taszyzmu malarz kontynuował wykorzystanie procedur malarskich,  w których istotną rolę odgrywał przypadek i intuicja. Ten procesualny rodowód obrazów Łobodzińskiego tłumaczy efekt organicznej jedności linearnych układów z pulsującymi płaszczyznami koloru. Sposób, w jaki elementy rysunkowe zaistniały w strukturze kompozycji unieważnia podział na figurę i tło, znosi podziały płaszczyzny na wyraźnie zarysowane kształty, wzmacniając integralność pola malarskiego. Geometria kreskowych układów w obrazach Łobodzińskiego nie wywodzi się, więc ze zracjonalizowanego procesu konstruowania form, ale z malarskich procedur o charakterze improwizowanym. Istotną rolę pełniło w nich nakładanie kolejnych warstw pigmentu połączone z częściowym zamalowywaniem naniesionych wcześniej szablonami odcinków linii.

Kolejnym rozdziałem w biografii artystycznej Andrzeja Łobodzińskiego było zwrócenie się ku właściwościom i zróżnicowaniom materii malarskiej z wykorzystaniem techniki natryskowej, czego rezultatem stała się seria obrazów „pistoletowych”. Kluczowe było tu wcześniejsze doświadczenie sztuki informel. Artysta wybierał takie narzędzia i techniki malarskie, jakie pozwalały na niemal mechaniczny proces komponowania, wykorzystując szablony do uzyskiwania obrysów linearnych. W cyklach kolaży pochodzących z pierwszej połowy lat 60. dochodzi do stopniowego uproszczenia struktury kompozycji i wzmocnienia kontrastów walorowych i kolorystycznych. Jak pisze o nich Paweł Polit: „Powtarzalność spiętrzonych w kolażach części, których układ trudno odbiorcy objąć jednym spojrzeniem, wzbogaca je w wymiar czasowy, nasuwając skojarzenia ze strukturami muzycznymi”. Artystę już wcześniej  interesowała kwestia ukazania upływu czasu w malarstwie. Stąd, w połowie lat 60. zwrot ku poszukiwaniom z wykorzystaniem materiału dźwiękowego, podejmowanym wspólnie z zaprzyjaźnionymi artystami: najpierw Ireneuszem Pierzgalskim, a następnie Krystynem Zielińskm. Owocem tej eksperymentalnej aktywności były m.in. instalacje akustyczne, zatytułowane Audycje, tworzone za pomocą dźwięków rejestrowanych najpierw na taśmie magnetofonowej i następnie przetwarzanych na specjalnie skonstruowanych urządzeniach. W trakcie publicznych prezentacji  Audycji m.in., w galerii Foksal w 1968 r., twórcy wykorzystywali wrażenie przemieszczania się dźwięku do definiowania przestrzeni. Efekty akustyczne stawały się tu medium określającym parametry wnętrza galerii. Audycje Łobodzińskiego i Zielińskiego pokrewne były poszukiwaniom innych twórców sztuki environment tego okresu, m.in. Kompozycjom przestrzenno-muzycznym Henryka Morela, Teresy Kelm i Zygmunta Krauzego.

Sztuka Andrzeja Łobodzińskiego stanowi osobny rozdział w rozwoju polskiej sztuki powojennej.   Istotną rolę w kształtowaniu się jego postawy twórczej miało odwołanie się do intuicji i przypadku jako istotnych czynników stymulujących proces twórczy. Badanie własności materii malarskiej w relacji do struktury formalnej obrazu doprowadziło go wypracowania modelu kompozycji o charakterze otwartym, inicjujących „przepływ przestrzeni” między składnikami obrazu, a następnie do budowania sekwencji dźwiękowych. Stosowanie zaawansowanych środków technicznych w tworzeniu kompozycji dźwiękowych szło u niego w parze z konsekwentnym rozwijaniem języka malarstwa. Artysta traktował obie dziedziny swojej twórczości za wzajemnie komplementarne i jednakowo uprawnione w odkrywaniu nowych aspektów sztuki.    

Partnerzy:

Organizacja wystawy pt. "Andrzej Łobodziński - przestrzenie malarskie i dźwiękowe"
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

AUDYCJE W MUZEUM SZTUKI Cykl zdarzeń towarzyszących wystawie :    „ Andrzej Łobodziński. Prace z lat 1956-1972 „

 
15.11.2023 -  godz. 18:00 wykład Jacka Szerszenowicza


22.11.2023 -  godz. 18:00 oprowadzenie kuratorskie Pawła Polita +  godz. 19:00  LIVE audiowizualny Wiktor Skok, SECT7


13.12.2023 -  godz. 18:00  oprowadzenie kuratorskie Pawła Polita + godz. 19:00  LIVE audiowizualny Distort Visual


10.01.2024 -  godz. 18:00  oprowadzenie kuratorskie Pawła Polita + godz. 19:00  warsztaty  Skylark Music Store


24.01.2024 -  godz. 18:00 wykład Michała Libery

 
W ramach promocji wystawy: „ Andrzej Łobodziński. Prace z lat 1956-1972 „ Muzeum Sztuki w Łodzi we współpracy ze Skylark Music Store projektuje doświadczenia , niosące ze sobą  multidyscyplinarną interakcje z tematem dźwięku – jednym z wątków wystawy. Cykl AUDYCJA powstał by zapewnić naszym gościom jakość w pełnym spektrum wrażeń zmysłowych.

Zbiór prezentowany w galerii, poszerzamy o komentarze ekspertów, dziedziny dźwięku i jego znaczenia w kulturze.Młodym współczesnym artystom, pozwalamy  na improwizacje audiowizualne,  inspirowane seansami dźwiękowymi Andrzeja Łobodzińskiego w Galerii Foksal (1968) i Muzeum Sztuki w Łodzi (1972)”

Patronem Audycji jest :