"Na przecięciu linii" - dyskusja online

Alicja Bielawska proponuje potraktowanie dzieł sztuki jako modeli do ćwiczenia odczuwania otaczającego nas świata. Stają się one wskazówkami do poruszania się w rzeczywistości, pokazując jej nieoczywiste warstwy i aspekty. Wystawa Na przecięciu linii jest szóstą odsłoną cyklu Prototypy, w którym artystki i artyści nadają nowe znaczenia oraz konteksty pracom z kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi.

Przez wystawę prowadzą nas linie. Linie kroków, linie na papierze, linie napotkanych spojrzeń, linie zarysowujące przestrzeń, wreszcie –linie pokrywające rysunki, których w tej edycji Prototypów możemy zobaczyć blisko pięćdziesiąt. Rysunek nie jest tu jednak tylko medium pomocniczym, szkicem do dalszych prac. To również pełnoprawne dzieło sztuki, zestawione w dialogu z rzeźbami Keitha Sonniera, Thei Djordjadze, Katarzyny Kobro i samej Alicji Bielawskiej. W pracach dominuje abstrakcja, jest ona jednak poetycka i otwarta na wielość interpretacji. Jej język jest uniwersalny, daje każdej osobie możliwość odczytania dzieła intuicyjnie i poprzez własne doświadczenia. Abstrakcja odnosi się do pamięci odbiorczyni_cy i jej_go osobistych wątków, pozwalając na zbudowanie nowych sieci skojarzeń wokół rozpoznawanych kształtów, faktur i kolorów. Przedmioty i materiały, z których stworzone zostały rzeźby, są zaczerpnięte z otaczającej nas rzeczywistości i pełnią rolę łączników pomiędzy dziełem abstrakcyjnym a odbiorczynią_cą. Wystawa Bielawskiej jest bowiem przestrzenią wyjętą z codzienności, ale jednocześnie odnoszącą się do niej. To mikroświat, w którym możemy spotkać się z wyobrażeniami, myślami oraz odczuciami artystów i artystek w warunkach sprzyjających kontemplacji.

Wydarzenie będzie tłumaczone na PJM (Polski Język Migowy).

Biogramy:

Justyna Balisz-Schmelz – historyczka i krytyczka sztuki, absolwentka historii sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w 2015 roku obroniła pracę doktorską napisaną pod kierunkiem dr hab. Marii Hussakowskiej. W latach 2005–2010 studiowała historię sztuki oraz wiedzę o teatrze na Humboldt-Universität, a następnie na Freie Universität w Berlinie. Publikowała m.in. w „Przeglądzie Zachodnim”, „Jahrbuch der Deutschen Akademie der Wissenschaften zu Berlin”, „Zeszytach Artystycznych” oraz w tomie Display. Strategie Wystawiania (Universitas 2012). Jest autorką kilku przyczynków do katalogów wystaw oraz kilkudziesięciu tekstów krytycznych, które ukazały się m.in. na łamach czasopism: „arteon”, „Obieg”, „Szum” oraz „Fragile”. Zajmuje się także przekładami z zakresu historii i teorii sztuki z języka niemieckiego.  Współpracowała z Międzynarodowym Centrum Kultury oraz ze Śródmiejskim Ośrodkiem Kultury w Krakowie, a także z  Centrum Badań Historycznych PAN w Berlinie. Wykłada na kulturoznawstwie Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej zainteresowania naukowe ogniskują się wokół badania możliwości aplikacji kulturoznawczych teorii pamięci zbiorowej na polu sztuk wizualnych, w szczególności w sztuce niemieckiej po 1945 roku.

Alicja Bielawska – absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (2005) i sztuk pięknych na Gerrit Rietveld Academie w Amsterdamie (2009), obecnie doktorantka na Międzywydziałowych Środowiskowych Studiach Doktoranckich na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Wykładowczyni School of Form Uniwersytetu SWPS w Warszawie.W 2015 roku nominowana była do nagrody Spojrzenia 2015 – Nagroda Deutsche Bank, współorganizowanej przez Zachętę Narodową Galerię Sztuki, a w 2016 roku do nagrody Paszporty Polityki w kategorii sztuki wizualne. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie dwukrotnie zamówiło u niej realizacje site-specific (w 2013 i 2018). Jej prace znajdują się w kolekcjach m.in. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi i Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie. Reprezentowała Polskę razem z CENTRALĄ i Aleksandrą Kędziorek na London Design Biennale 2021.Tworzy rysunki i rzeźby, instalacje, pisze wiersze. Jej prace koncentrują się wokół materialnej sfery codzienności i relacji pomiędzy przedmiotami, wnętrzami a wspomnieniami. Dotyka w nich także kwestii względności naszej percepcji i roli pamięci. Do swoich realizacji wprowadza również elementy choreografii i performansu. Mieszka i pracuje w Warszawie.

Matylda Taszycka – absolwentka Ecole du Louvre. Pracowała w Monnaie de Paris przy wystawach Marcel Broodthaers i Take Me I’m Yours, oraz w Instytucie Polskim w Paryżu jako ekspertka ds. sztuk wizualnych. Od 2019 r. Matylda Taszycka jest odpowiedzialna za program naukowy AWARE: Archives of Women Artists, Research & Exhibitions. Jako niezależna kuratorka, pracuje obecnie nad wystawą monograficzną Wandy Czełkowskiej w Muzeum Susch.

Katarzyna Słoboda –  kuratorka, badaczka, doktorka nauk humanistycznych. W Muzeum Sztuki w Łodzi kuratorowała takie wystawy, jak m.in.  Prototypy 6: Alicja Bielawska, Na przecięciu linii (2022), Prototypy 4: Agata Siniarska, Osuwisko (2020), Komponowanie przestrzeni. Rzeźby awangardy (z Małgorzatą Jędrzejczyk, 2019), Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca (z Sonią Nieśpiałowską-Owczarek, 2013), Układy odniesienia. Choreografia w muzeum (z Mateuszem Szymanówką, 2016) czy Poruszone ciała. Choreografie nowoczesności (2016).  Jest redaktorką i autorką publikacji i tekstów na temat tańca, choreografii, sztuki awangardowej i współczesnej (ostatnio: Katarzyna Kobro. Ruch czasoprzestrzeni, wraz z Małgorzatą Jędrzejczyk). Laureatka stypendium badawczego Grażyny Kulczyk z zakresu współczesnej choreografii oraz Młoda Polska 2018.